Κοντά στα σαράντα του έτυχαν μαζί
Ένας πρώτος γάμος κι ένα δεύτερο βιβλίο.
Απλή πράξη αποταμιεύσεως, η ωριμότητα-
Ποιος το είπε; Κατασπατάλησε ό,τι κι αν είχε
Και τώρα από το καινούριο του ρετιρέ,
Όρθιος στο κέντρο της παρέας, με το άσπρο
Λινό κοστούμι, το ανεπίκαιρο λευκό μπορσαλίνο
Με τη μαύρη κορδέλα, υψώνει το ποτήρι του
Στους καλεσμένους. Ας κρυφακούσουμε:

«Η ποίηση, αληθώς λέγω, δεν μας διασώζει
Από τα σφάλματα του παρόντος. Παρηγοριά
Και συναίνεση παραχωρεί για να επανα-
Λαμβάνουμε, μικροί μου εν τέχνη αδελφοί,
Διαρκώς βελτιωμένα: σε ένα τρίτο βιβλίο,
Ένα δεύτερο γάμο.»