Με κουστούμι μπλε, μαύρο ή γκρίζο σε λεπτό ριγέ,
στην τρίχα να ντύνει αυτό που μέσα μου εξέλιπε,
την ψυχή μου στρογγύλευα κάνοντας το γύρο του κόσμου,
τ’ όνομά μου συνοδός του υποθετικού εαυτού.
Ακόμα και τα λόγια μου ήταν ποζάτα:
φωνές μιας βασανισμένης ζωής.
Βίωνα με φαντασιώσεις, όπως ένα παιδί γράφει
για ήρωες και περιστάσεις της φαντασίας του.
Έπρεπε να’ μαι ευτυχής που δεν ήμουν εγώ -
και να σκεφτείς πως ευτυχία πλαστή δεν υπάρχει.

Η ζωή δε συγκατατίθεται με παρά πάνω από ζωή.
Κι εγώ προσπαθούσα να δω και ν’ ακούσω
ό,τι δεν ήταν ορατό ή ακουστό,
τι δεν ήταν τμήματα δίχως σύνολο.
Πεθυμούσα να’ μαι κάθε άποψη και λειτουργία της πραγματικότητας,
όχι ένας με κουστούμι σε λεπτό ριγέ που μ’ έκανε
αυτό που δεν είχα την τύχη - το σθένος - να γίνω.