Το εγκώμιο, το ανεκλάλητο του αρχαίου βλέμματος
προς την ύλη, την πυρακτωμένη ελιά,
κύματα υπομνήματα της αγάπης προς τον κόσμο
στο Ηραίον αφουγκράζονται τις πέτρες –
μελάνωμα ή μελανιά στην πλάτη
που γύρισε απότομα στο όνειρο
κεφάλι αμετανόητο γι’ αστέρια και δικαίωση.