Πώς να κοιμήθηκε ο ποιητής Σαχτούρης;
Μια ζωή ξαγρυπνούσε τα κόκκινα όνειρα...

Δε φύσησε όνειρα στον λασπωμένο του κόσμο;
Φυσάει λουλούδια Απρίλη καιρό
από `ναν άλλο κόσμο.

Ρουφώντας λοιπόν απ’ το μίσχο μία βιολέτα
μόνο ο ποιητής νεκρός
έκαμε το σταυρό του,
ενώ διαρκούσε το ξόδι.

Αναλογίζομαι την καλύτερή του φωνή να υψώνεται
στον τοίχο του κοιμητηρίου δίπλα
και πάνω απ’ τη λεωφόρο Υμηττού πετώντας
απέναντι να κάθεται για λίγο
στο φοίνικα του πικρού καφενείου.

Εκεί που το πουλί παγωμένο τραγούδησε:
Στα ψέματα κοιμήθηκε ο ποιητής Σαχτούρης.