Κάθε μέρα, χρόνια τώρα ξυπνώντας, βρίσκω δίπλα μου
ένα ποτήρι γαρίφαλλα.

Είναι η στοργή της σκέφτομαι μέχρι
ν’ ακούσω τη φωνή της ανθοπώλισσας.
Ύστερα, μένω το παιδί σε σκοτεινές αυλές
τα φώτα της οξώπορτας κλειστά
σκληρό το γαύγισμα, λυτός ο ξένος σκύλος.

Πόση ομορφιά γεμίζει η στιγμή
μ’ εκείνο το χαμόγελο γαρίφαλλα
ίσα να ξεγελιέται η μοναξιά με δυο δεκάρικα.