Γυροφέρνω την Πριγκίπισσα μου έτσι που ο Σαίξπηρ
να σχεδιάζει την τραγωδία του

Χόρχε Λουίς Μπόρχες

Στην Πριγκίπισσα Ειρήνη

Παιδιόθεν μερίμνησε ν'αποβάλλει τους τίτλους ευγενείας,
κήποι κυρτωμένοι της Βενετίας,
που την κατέτρυχαν όπως τα πένθιμα άσματα
άδοξων ποιητών της Αδριατικής
και να εξοστρακίσει τα κακώς και καχεκτικά κείμενα
του κόσμου,
μαύρες σελίδες σε νοταριακά κατάστιχα.
Αυτή καθώς φαινόταν ήταν διαπιστευμένη
του Οίκου των Λαβδακιδών,
της ανυπότακτης Αντιγόνης και της εθελόδουλης
Ισμήνης,
αντίσταση στον παράφρων Οιδίποδα,
να υπηρετεί τους κατατρεγμένους αυτού του κόσμου.
Ήταν η Ειρήνη των ποιητών,
πρωινή ψευδαίσθηση Παρισιού, που με το έρρινο χαμόγελό της,
αντίδωρο στην θλίψη μου, δρόσιζε τον πυρωμένο Ιούλιο
και σκόρπιζε στες γειτονιές του κόσμου
φως και γνώση.
Όπλα πανίσχυρα για να σταθεί κανείς στην άκρη των ραβδωτών γκρεμών,
θεωρεία μεταιχμιακής ομίχλης,
λίγα λεπτά πριν χαμηλώσουν τα φώτα της πόλεως
και πριν πέσουν οι τίτλοι τέλους
της πρώτης πράξης της τραγωδίας "Τρωάδες".