Όλη μου τη ζωή, χτυπήματα και μώλωπες
Χτίσανε το δικό μου τείχος του Βερολίνου.

Η κακία ενός πατέρα που αναζητούσε έναν αληθινό γιό
Για να κληρονομήσει τα γκριζοπράσινα μάτια του
Που έγδερναν πρόσωπα τσάκιζαν σαγόνια
Και τρύπαγαν καρδιές.
Απέτυχε
Γιατί τα μάτια μου κοιτούσαν τη δουλειά τους
Με βλέμμα πλεύσιμο. Και κάτι ακόμα: μπορούσα και επιζούσα
Στο απέραντο δάσος, βαθιά μέσα μου.

Έτσι, ξεθύμανε την οργή του
Καίγοντας τα άγουρα χρόνια μου.
Έκανε το γαλάζιο
Να κρέμεται μαύρο από πάνω μου.
Διέγραψε τ’ όνομά μου απ’ το κατάλογο
Όσων είχαν το δικαίωμα να είναι άντρες.
Και α! Τι ήχους άφησε μέσα μου
Για να παρεμβάλουν παράσιτα σ’ όποια ελπίδα έτρεφα.

Απέτυχε. Έχασε το παιχνίδι
Όταν δεν μπόρεσα να φτάσω να προφέρω
"Ο Θεός ν’ αναπαύσει την ψυχή του!"