Ριπή ανέμου από διερχόμενο φορτηγό,
και τα μαλλιά μου ιστοί αράχνης
καθώς στεκόμουν στο τέλος
της εκκωφαντικής του φράσης - ένα θαυμαστικό -
πρόσωπο από πέτρα ραγισμένο ενός φιλιού χωρισμού.

Το λίγο της αρέσκειας σου
είναι ολόκληρη μουσική συμπυκνωμένη σε λίγα μέτρα.
Μα πάντα εκπλήσσωμαι (έτσι κι αλλιώς πλέον)
όταν κάποιος είναι σωστός με μένα, σωστός για μένα -
όταν γαργαλάω με το κλειδί την κλειδαριά
και όχι ένα αλλά δύο σώματα εισέρχονται
στη στιγμιαία αγνότητα του σκοταδιού -
όταν αυταπατώμαι ότι γλύτωσα
την αργή κλίση σε αχυράνθρωπο.

Μια έκπληξη, γαλιφιά κι απόψε,
έκανε την καρδιά μου παρωπίδα:
δύο λυγερές ψυχές, τσαμπιά αγάπης,
κι ο ένας να συλλογίζεται: "Ουδείς ωραίος
δίχως τη βοήθεια φωτογραφίας απ’ το παρελθόν".