Της Αφροδίτης το νησί
Όρνεα το φυλάνε ,
Φονιάδες το κουρσέψανε
Κι ακόμα το κρατάνε.
Εκεί στην γη του στεναγμού
Αίμα κυλά ακόμα,
Μικρά αμούστακα παιδιά
Αγιάζουνε το χώμα.
Κι αυτή (Κύπρος) πίσω απ'τα σύρματα
Σπάζοντας την σιωπή της,
Ηρώων προσκλητήριο
Φωνάζει τους νεκρούς της.
Ο Σολωμός ο Σολωμού
Κι ακόμα πόσοι άλλοι,
Είναι αυτοί που 'εφυγαν
Με όρθιο το κεφάλι .
Και αν χάθηκαν στη νιότη τους
Ρομφαία το κορμί τους
Ανδρειοσύνης λάβαρο υψώνει η ψυχή τους
--------
Μία πατρίδα ένας λαός
στα δυο χωρισμένη,
γιατί του κόσμου οι ισχυροί
την θέλουν σκλαβωμένη.
Μια σημαία ένας λαός
Στην καταχνιά ριγμένοι
Φωνάζουν σε όσους χάθηκαν
Δεν είναι ξεχασμένοι.
-----------
Κι αυτή πίσω απ'τα σύρματα
Σπάζοντας την σιωπή της,
Ηρώων προσκλητήριο
Φωνάζει τους νεκρούς της.
Ο Σολωμός ο Σολωμού
Κι ακόμα πόσοι άλλοι,
Είναι αυτοί που 'εφυγαν
Με όρθιο το κεφάλι .
Και αν χάθηκαν στη νιότη τους
Ρομφαία το κορμί τους
Ανδρειοσύνης λάβαρο υψώνει η ψυχή τους
Κι αυτή στέκι αγέρωχη
Από όλους λαβωμένη,
Μετράει όσους βρίσκονται
Στα σπλάχνα της θαμμένοι.
Αυτούς που για την λευτεριά
Έφυγαν με ανδρεία
Και εγραψαν με το αίμα τους
Ξανά την ιστορία .
| Το όνειρο είναι όνειρο
αυτό είναι σ’ αγαπώ
από τα άλφα ως το ωμέγα του
αυτό είναι σ’ αγαπώ
δυο λέξεις που κανείς
δεν πρόφερε ως τώρα
και μόλις ανακάλυψα εγώ
με την ομίχλη
με το άρωμα του ονείρου
όμως απτές, πραγματικές
όπως η γη
όπως η ανάσα σου
εσύ τρομάζεις κι εγώ τρέμω
μα σ’ αγαπώ
μ’ όλα τα γράμματα
μ’ όλα τα ρήματα
τα επιφωνήματα
με τη σιωπή μου.
|
