"Μπαμπά",
δυο συλλαβές, αίσθηση των οποίων
είχα στην πλήρη απουσία.
"Μπαμπά",
δυο συλλαβές με οσμή
ουίσκι.
"Μπαμπά",
δυο συλλαβές που καυτηρίαζαν
τη γλώσσα μου.

Μόνο όταν οι γυναίκες σου άνοιγαν τα σκέλη τους
αποβιβαζόσουν στο νησί της καρδιάς σου.

Από το ανάστημά σου, τα χέρια
είναι αυτά που θυμάμαι καθαρά - τα χέρια σου
που ξεσπούσαν πάνω μου
για να ικανοποιήσουν μια κακία: για την γυναίκα σου,
που ο πόνος τη μείωνε σε γράμμα αρχικό.

"Μπαμπά", "μπαμπάκα", "μπαμπούλη", "πατέρα", "πατερούλη",
χρειάστηκε να μάθω τη ζωή
πριν ακόμη μάθω τα μαθήματά μου.

Όπως η θάλασσα είναι διαρκώς στα μάτια τ’ ουρανού,
έτσι το σήμερα ή το αύριο δεν μπορούν
να ξαλαφρώσουν απ’ το χθές.

Αντίο, μπαμπά. Γεια χαρά.

Κι αφού ακόμη ζω
για όλες τις ζωές που δε γνώρισα,
αφού ακόμη ζω για όλο τον χρόνο
που δεν έζησα ποτέ,
ε... εντάξει... ας σε συγχωρέσει ο Θεός.