Το προχωρημένο φθινόπωρο

η γαλάζια πικέα βλέπει πάλι το ίδιο όνειρο

και δεν ξαφνιάζεται

οι φωνές των παιδιών

καθώς μπαίνουν επιτέλους στο σπίτι

οι κρανιές, τα λιόπρινα να επιμένουν

να γνέφουν φόβο

η εύθραυστη ωραιότητα της σχεδόν γυμνής σημύδας

ν’ αποθεώνεται αργά αλλά με νόημα ως μουσική

ενώ καθώς απλώνεται η άσφαλτη νύχτα

εκμαγεία απλώνονται στο πρόσωπό μου

λες και με ξέρουν από παλιά

όλα αυτά τα δέντρα τα φυτά ο αέρας

χάρτης τ’ ουρανού ν’ αυξάνει συνεχώς το μέτωπό μου

υπερυψωμένα όλα τώρα

αρχαία τελετή

η φλύαρη κίσσα εξηγεί εξηγεί

μάρτυρες αψευδείς οι τρίλιες της

ακούω Χόθορν Ουίτμαν Μέλβιλ
OLYMPUS DIGITAL CAMERA