Ξέρω πως δεν είσαι κτήνος,
είσαι μόνο θεατρίνος.
Κάνεις δήθεν πως απέχεις
και γυρεύεις μοναχά ό,τι δεν έχεις.

Ξέρω πως σου φταίν’ τα γράγκα
και ξέρω πως σ’ έφαγε η μαρμάγκα.
Δε διαλέγεις απ’ το μάτσο,
μα να ξέρεις πως εγώ δε θα σου κάτσω.

'Ισως και να σε γουστάρω,
ίσως και να σ’ αγαπώ.
Μάρτυράς μου πως ποτέ δε θα το πω
η σκισμένη εφημερίδα και η ψόφια κατσαρίδα.

Πλάι στο πληγωμένο στρώμα,
άντε κάτσε λίγο ακόμα.
Αντε φύγε και άντε έλα,
κι αν σε δω κι αν σε δω...
Με πιάνει τρέλα.

Να’ ξερες πως μου τη δίνει,
που μιλάς με καλοσύνη,
το μακάριο το ύφος,
το χαμόγελο το δήθεν και το δίχως.

'Ομως μέσα μου σαλεύει
μια αλήθεια που γυρεύει
στο πηγάδι να σε ρίξει
και θα νιώσω πιο καλά άμα σε πνίξει.

'Ισως και να σε γουστάρω...