Καράβι καραβάκι
που πας γιαλό γιαλό
έβγα να σε διω

Μάγια μου `χεις καμωμένα
και τρελαίνομαι για σένα
μάγια μου `χει η αδερφή σου
και τρελαίνομαι μαζί σου

Με κόκκινη σημαία
και με χρυσό σταυρό
έβγα να σε διω

Τα ματάκια σου τα μαύρα
είν’ όλο καημός και λαύρα
τα ματόκλαδά σου κλείνεις
και να φύγω δε μ’ αφήνεις

Αν είσαι για την Πόλη
και την Αγιά Σοφιά
αγάπη μου γλυκια

Έλα να `σαι να `σαι να `σαι
να σου στρώνω να κοιμάσαι
έλα να μαστε τα δυο μας
να περνούμε τον καιρό μας.

Πάρε και μένα μέσα
και σύρε στο καλό
έβγα να σε διω

Έλα έλα σαν σου λέγω
μη με τυραννείς και κλαίγω
έλα έλα πέρδικά μου
στα χεράκια τα δικά μου




Kαράβι καραβάκι που πας γιαλό γιαλό, έβγα να σε δω

Mάγια μου ’χεις καμωμένα
και τρελαίνομαι γιά σένα
μάγια μου ’χει η αδερφή σου
και τρελαίνομαι μαζί σου.

με κόκκινη σημαία και με χρυσό σταυρό, έβγα να σε ’δώ

Έβγα να σε δω να γιάνω
να μην πέσω και πεθάνω,
έβγα να σε δω λιγάκι
να μου φύγει το μεράκι.

αν είσαι γιά την Πόλη και την αγιά Σοφιά, αγάπη μου γλυκιά

Έλα έλα σαν σου λέγω,
μη με τυρανείς και κλαίγω,
έλα έλα πέρδικά μου
στ’ αγκαλάκια τα δικά μου.

πάρε και μένα μέσα και σύρε στο καλό, έβγα να σε δώ

Έλα να ’σαι, να ’μαι, να ’σαι
να σου στρώνω να κοιμάσαι,
έλα έλα με τα μένα,
να περνάς χαριτωμένα.

τα ψαριανά καράβια στην Πόλη αράξανε, σγουρέ βασιλικέ

Tα μαλλιά σου τα πλεγμένα
τρέλαναν πολλούς και μένα,
τα μαλλιά σου κι ο λαιμός σου
μ’ έφεραν στο λογισμό σου.

τα είδανε οι τουρκοπούλες κι αναστενάξανε, άτζαμπα1 γιατί

Tα ματάκια σου τα μαύρα
είν’ όλο καημός και λάβρα
τα ματόκλαδά σου κλείνουν
και να φύγω δε μ’ αφήνουν.

1άτζαμπα: άραγε