Γεσέφτεν, φυέστεν, άκλερα παιδία.

Στη Νεοκαισάρεια, την Έρμπαγα, το Καζάκ, τον Τσαρσαμπά,
το δάσος του Κεστενέ, ένα απέραντο σφαγείο.
Θυμήσου τον Τοπάλ Οσμάν.

Πόσο έρημη η γη μας
άρχισε η ανταλλαγή μας.
Μάνα πες μου που τραβάμε
μες στον Πόντο δε χωράμε.

Άιτε, δέτε εμπότεν σην στράταν και παρπατέστεν

Στον δρόμο της Σεβάστειας, της Τοκάστης, του Τσορούμ
πατάμε πάνω στα κόκκαλα των χαμένων αδελφών μας.
Θυμήσου τα σεφτιέκ του θανάτου.

Άιντε μπήκαμε στη στράτα
κράτησε καρδιά μου κράτα.
Μάνα πες μου που τραβάμε
μες στον Πόντο δε χωράμε.

Τοβρανεφτέστεν. Ο Τούρκον εσκ’ ερταί.
Εσκ’ ερταί ο Τούρκον.

Στην πλατεία της Αμάσειας σκύψε να προσκυνήσεις
το άνθος του Πόντου που φόρεσε στο λαιμό θηλειές.
Θυμήσου τις κρεμάλες του Εμίν.

Μαύρη θάλασσα η ψυχή μας
μες στη λάσπη η προσευχή μας.
Μάνα πες μου που τραβάμε
μες στον Πόντο δε χωράμε.

Ο Τούρκον κόφτ’, ρημάζ’, κρεμάν, γερτς,
γραιάδες, μωρά, μωρολογίας.

Κι όμως στις πλαγιές του Αγιούτεπε έχουν στοιχειώσει
τα αντάρτικα τραγούδια των παλικαριών.
Άκου τον αντίλαλο τους. Μας αποχαιρετούν.
Θυμήσου αυτόν τον αντίλαλο. Μην τον ξεχάσεις ποτέ.

Με σφιγμένη τη γροθιά μας
το μποχτσά και τα σπαθιά μας.
Μάνα πες μου που τραβάμε
μες στον Πόντο δε χωράμε.