Έφευγα, δυο κουκκίδες στο χάρτη μου,
ένα σώμα στην πλάτη μου κι η ψυχή μου στο νότο.
Έφευγα, λες κι ο κόσμος με νίκησε
που η καρδιά μου συνήθισε τον καινούριο της τόπο.

Με παπούτσια λιωμένα και σκισμένο ουρανό
έχει μείνει από μένα η πληγή μου κι εγώ.

Πόσα βήματα ξέρει το κορμί σ’ άλλα χώματα,
ποιο καινούριο μου αγέρι θα με φέρνει στο φως;
Ο καιρός διαβατήριο μ’ αλλαγμένα ονόματα,
κι η ζωή τι μυστήριο να τη γράφει ο Θεός.

Έφευγα, μ’ ένα αγκάθι στο βλέμμα μου,
τα ταξίδια τα μέσα μου τα’ χω κάνει από χρόνια.
Έφευγα, λες και μου ’κρυβε η θάλασσα
μια στεριά που δεν θ’ άλλαζα χωρίς άνοιξη αιώνια.

Με παπούτσια λιωμένα και σκισμένο ουρανό
έχει μείνει από μένα η πληγή μου κι εγώ.

Πόσα βήματα ξέρει το κορμί σ’ άλλα χώματα,
ποιο καινούριο μου αγέρι θα με φέρνει στο φως;
Ο καιρός διαβατήριο μ’ αλλαγμένα ονόματα,
κι η ζωή τι μυστήριο να τη γράφει ο Θεός.