Όσα σου ‘χω θυμωμένα
σε βροχούλες αραγμένα θα σκουριάζουνε.
Ως τα βάθη θα λυπούνται
κάποιους που αν και αγαπιούνται δεν ταιριάζουνε.

Φύγε, ξέσπασε η μπόρα
το αδιάβροχο σου φόρα, το πανάκριβο.
Δάκρυα μου θα κοπάσω
το εγώ μου θ’ αγκαλιάσω, το μονάκριβο.

Κι αν η μοίρα μου μου το ‘χει
κάπου να σε συναντήσω
κάνε ένα βήμα πίσω και παράτα με.
Κι αν η μοίρα μου μου το ‘χει
να κρατιέσαι σ’ άλλον ώμο
θα χυθώ βροχή στο δρόμο κι άντε πάτα με.

Χρόνια, ρούχα και φιλιά σου
μ’ ευχολόγια –φαντάσου- τα σιδέρωσα.
Ούτε πίκρα και κακία
άγρια μου προσδοκία εξημέρωσα.

Στη βαλίτσα διπλωμένα
τόσα χρόνια ευτυχισμένα μα κι επώδυνα.
Άντε φύγε κι η στροφή σου
να στα φέρει στη ζωή σου όλα ρόδινα.

Κι αν η μοίρα μου μου το ‘χει
κάπου να σε συναντήσω
κάνε ένα βήμα πίσω και παράτα με.
Κι αν η μοίρα μου μου το ‘χει
να κρατιέσαι σ’ άλλον ώμο
θα χυθώ βροχή στο δρόμο κι άντε πάτα με.