Απ’ το πουθενά, ήρθες ξαφνικά,
άραγε ήρθες για να μείνεις,
ή περνάς για ένα γεια;
Κι όταν μου γελάς, σα να μ’ αγαπάς,
βλέπεις όλα αυτά που είμαι,
όμως δεν σταματάς.
Ήρθες για να μείνεις,
ή κι εσύ απλά περνάς,
φευγαλέα σαν τον έρωτα;

Έχω να σου πω πολλά
που’ χω ματαιώσει,
έχω μια μικρή καρδιά,
μα χωράνε τόσοι,
την πηγαίνουνε ψηλά
κι έρχεται η πτώση,
έχω να σου πω πολλά.

Δεν είμαι ο ένας, δεν είμαι κανένας,
μα είμαι και όλοι όσοι μέσα σου ζουν.
Εσύ με ορίζεις και με κατακλύζεις,
μαθαίνουν τα ασήμαντα να σε υπακούν.

Δεν είμαι ένας, δεν είμαι κανένας,
μα είμαι και όλοι όσοι μέσα μου ζουν.
Θλίψη και πόνο εξημερώνω,
εσένα μονάχα να μάθουν να ακούν.
Ήρθες για να μείνεις, όταν όλοι απλά περνούν.

Πάντα από παιδί, σε μια ξένη αυλή
έμοιαζε ζημιά η αγάπη,
που προκάλεσα εγώ•
μα ήρθες σ’ ότι ζω, να δικαιωθώ,
μόνο το εδώ υπάρχει πια για μένα, καιρό.
Ήρθες για να μείνεις,
ή κι εσύ περνάς απλά,
φευγαλέα σαν τον έρωτα;