Ακόμα δεν κατάλαβα πώς ζέστανε το κρύο
πώς νύχτα αγκάθι έβγαλε σε αγκαλιά ημέρα,
παιδί που δεν το πίστεψε πως τέρμα το σχολείο
και ναυαγός που λύγισε σαν πάτησε τη ξέρα.

Όταν στα κρυφά γελάω
κι απ’ τις λύπες μου το σκάω να με χάσουνε,
λέω κάπου θα χρωστάω
αλλουνού χαρά γλεντάω, θα με πιάσουνε.

Δεν το φωνάζω δυνατά μην φύγει στον αέρα
ούτε το λέω ψιθυριστά να μην το μετανιώσει,
πουλί εμένα είν’ η χαρά που πριν ακούσει σφαίρα
ψάχνει για αίμα στα φτερά, μη το ‘χουνε σκοτώσει.

Όταν στα κρυφά γελάω
κι απ’ τις λύπες μου το σκάω να με χάσουνε,
λέω κάπου θα χρωστάω
αλλουνού χαρά γλεντάω, θα με πιάσουνε.