Δε λέω πως μου λείπεις,
δεν ξέρω αν τολμώ
να αντιμετωπίσω το απόλυτο κενό.
Δε λέω πως ακόμα σε σκέφτομαι συχνά
στον εαυτό μου κλείνομαι ξανά.

Σε σκοτεινά δωμάτια
τα χίλια μας κομμάτια έστησαν ξέφρενο χορό.
Στον ουρανό σου αστέρια
γίναν τα δυο μου χέρια και αγκαλιάζουν το κενό.

Μεσάνυχτα και κάτι κι εγώ περιμένω
και ας το ξέρω πως δε θα γυρίσεις,
δε σου ζητάω κάτι και ας επιμένω
να γεμίζω το δωμάτιο τύψεις.

Μεσάνυχτα και κάτι κι εγώ να δακρύζω
με την αυταπάτη πως σ’ αγγίζω,
στα κόκκινα οι σκέψεις μα όταν σε φτάνω
αέρας γίνεσαι, σε χάνω, ναι σε χάνω,
ναι σε χάνω.

Δε λέω πως πονάω όταν ομολογώ
πως είμαι η αιτία που μας έφτασε εδώ.
Δε λέω πόσο θέλω για σένα μιλώ
και δεν μπορώ ποτέ να ξεχαστώ.

Σε σκοτεινά δωμάτια
τα χίλια μας κομμάτια έστησαν ξέφρενο χορό.
Στον ουρανό σου αστέρια
γίναν τα δυο μου χέρια και αγκαλιάζουν το κενό.
και σε χάνω.

Μεσάνυχτα και κάτι κι εγώ περιμένω
και ας το ξέρω πως δε θα γυρίσεις,
δε σου ζητάω κάτι και ας επιμένω
να γεμίζω το δωμάτιο τύψεις.

Μεσάνυχτα και κάτι κι εγώ να δακρύζω
με την αυταπάτη πως σ’ αγγίζω,
στα κόκκινα οι σκέψεις μα όταν σε φτάνω
αέρας γίνεσαι, σε χάνω, ναι σε χάνω,
ναι σε χάνω.