Τα χρόνια που μεγάλωνα, στα δέντρα όταν σκαρφάλωνα
πλησίαζα αγγέλους και Θεούς
Κοντά τους λίγο ερχόμουνα, Θεός κι εγώ γινόμουνα
και έτσι πολεμούσα τους κακούς
Οι συγγενείς με φρόντιζαν, μα τη λεπίδα ακόνιζαν
πριόνιζαν με τρόπο το κλαδί
Οι εποχές αλλάξανε, οι ενοχές αράξανε
και έπεσε απ’ το δέντρο το παιδί

Την πήρες, την πήρες,
την πήρες τη ζωή σου σοβαρά
κι αυτή γελάει δυνατά
(χα! χα! χα! χα!)
Την πήρες σοβαρά
Γελάει δυνατά

Κι εκεί στην εφηβεία μου, με πιάνει η αγωνία μου
το είδωλο στο τζάμι είναι απόν
Και πήρα την απόφαση, με τ’ όνειρο για πρόφαση
να ζω μ’ ευγνωμοσύνη στο παρόν
Κοιτάζω, τότε, γύρω μου, τους θαυμαστές του ονείρου μου
και βλέπω πως δεν έμεινε κανείς
Πολλοί τα παρατήσανε και άλλοι τους σαστίσανε
το φως, θέλει σκοτάδι να το δεις

«Να τρως καλά, να ντύνεσαι! Να δίνεις, να μη δίνεσαι!
Μη βιάζεσαι! Τι κάθεσαι; Σε όλους, χρόνο διάθεσε!
Για πρόσεχε τα λόγια σου! Να τ’ αγαπάς τα σόγια σου!
Φρόνιμος στους δασκάλους σου! Ν’ ακούς τους πιο μεγάλους σου!
Μη ρεύεσαι! Να σέβεσαι! Σταμάτα να ονειρεύεσαι!
Μη σκέφτεσαι ψηλότερα! Υπάρχουν και χειρότερα!
Να κλαις κρυφά, μη φαίνεσαι! Πολύ-πολύ μη δένεσαι!
Σταμάτα τη κασέτα σου! Να πάρεις τη ζακέτα σου!