Είναι θλιμμένα τα δικά μου τα τραγούδια,
μα τα δικά μου τα ταξίδια μακρινά.
Τα πλαστικά μου, αχ και να ’ξερες, λουλούδια,
αν τα μυρίσεις πόση βγάζουν μυρωδιά.

Είναι καμένα τα δικά μου τα καράβια,
μα είν’ οι θάλασσες, καρδιά μου, στο μυαλό.
Μακάρι να ’ξερες πώς είναι τα φεγγάρια,
αν τα κοιτάνε σ’ έναν έρωτα κι οι δυο.

Εγώ ζωγράφισα τον κόσμο μου για σένα.
Μα πριν τ’ αστέρια του στ’ ανάψω ξημερώνει.
Κι όμως να μάθεις ν’ αγαπάς και τα κρυμμένα.
Φως μου, ο παράδεισος δεν φτιάχτηκε ακόμη.

Είναι βρεγμένα τα δικά μου τα καλώδια,
μα εγώ τον φτιάχνω με το νου μου τον καιρό.
Αχ και να ήξερες, στα πιο βαθιά μου υπόγεια
πως έχω κρύψει τον πιο όμορφο ουρανό.