Φιλημένοι ύστερα από παρακάλια.

Ικέτες χωρίς γόνατα να προσπέσουν.

Πεσμένοι στην άσφαλτο και πάλι ριγμένοι

στο ανασήκωμα.

Αποκρουστικοί που έγιναν άνθρωποι ως αποκρουσμένοι.

Άυπνοι που επιμηκύνονται δίχως προοπτική αυγής.

Γείτονες στη γειτονιά με τα τελευταία σπίτια.

Κάποιοι ωραίοι που δεν το έμαθαν.

Όσοι δεν έχουν καμιά περιέργεια για την γνώση.

Φύλακες των παραπηγμάτων ενός πανηγυριού.

Σκασμένοι στα γέλια μπρος στην μεγαλοπρέπεια

μιας κηδείας.

Ολοένα περισσότερο απλοί, ανίκανοι να αυτοεπιβεβαιωθούν.

Συλλέκτες Ρώσων κλασσικών, απάντων δερματόδετων.

Εκείνοι που για έρωτα μας άφησαν το αστρικό τους σώμα

πια.

Κι όλοι εκείνοι που αντίκρισαν στα μάτια τους μπροστά

τα όνειρά τους να πέφτουν στο τηγάνι

έχουν μια μυρωδιά από τον παλιό πατέρα μου.