Αστόλιστη,
σ´ ένα ξεγυμνωμένο πέλαγο
φαντάζομαι
καταμεσής τα μάτια σου
αλογάκια της θάλασσας,
εύθυμα να τρέχουν
θύελλα μεθυσμένη.
Πάτα στις μύτες των ποδιών
μετρώντας Καλοκαίρια
δέκα-δέκα τα χνάρια τάφροι,
-πόσο απαλό να `ναι το βήμα σου όταν σηκώνεις απουσίες;-
να τελειώσεις γρηγορότερα την άθροιση
να σκύψω Εσπερινός
να φιλήσω τ´ απομεινάρια στα απόνερα,
να αποθέσεις ξερολίθια τάφους στην αμμουδιά
να σμιλέψουν οι πρωινές ηλιαχτίδες τις κόρες σου….
γιατί που να βγάζει αυτός ο δρόμος δίχως θάλασσα;
δίχως τη θάλασσα σου;