Τόσο πολύ σ’ έχω ανάγκη
σαν το παιδί τ’ όνειρο άκου,
στα παιδικά τα όνειρα του
που είναι πάντοτε λευκά.

Σαν του αρρώστου το νυχτέρι
που δεν υπάρχει ένα χέρι
να το κρατήσει στοργικά.

Τόσο πολύ σ’ έχω ανάγκη
που αν είχα φίλο το Θεό,
θα του ζητούσα αυτή τη χάρη
να λυτρωθείς, να λυτρωθώ.

Τόσο πολύ σ’ έχω ανάγκη
σαν του φτωχού την αδικία,
που δέχεται σαν αμαρτία
όλου του κόσμου τα στραβά.

Σαν το φονιά που δεν μιλάει
που ανακρίνεται και σπάει
κι ανακουφίζεται μετά.

Τόσο πολύ σ’ έχω ανάγκη
που αν είχα φίλο το Θεό,
θα του ζητούσα αυτή τη χάρη
να λυτρωθείς, να λυτρωθώ.

Τόσο πολύ σ’ έχω ανάγκη.