Κλεφτά σε μια γυροβολιά θα σ’ ανταμώνω
γύρω απ’ τον κήπο στην πλατεία Αβησσυνίας
Θα τρέχουνε γλυκά νερά και κάτι ήχους
από αλήτικα πουλιά θα υπακούμε

Θα ’χεις κρυμμένες ζωγραφιές μες στην παλάμη
που θα μου δείχνουν τι ζητάς να το προλάβω
Θα σου υπόσχομαι τη γειτονιά που μύριζε Αθήνα
να ’χεις να κουβαλάς του θησαυρού το χάρτη

Τώρα όμως πέφτουνε κομμάτια απ’ τους σοβάδες
κι η μαύρη η Αθήνα ξορκίζει τη γενιά μου
Μετρώ ξανά αγάπες και δεινά τα βγάζω πάλι λάθος
κι αυτό που κάνει τη ζωή μονάχα κάτι γάτες

Είχε νεράντζι και γλυκό ο δρόμος πλάι στο σπίτι
τώρα με χτίζει η σκιά των οικοδομημάτων
Φυτρώσανε σαν τα ξερά του ανθρώπου οι μελαγχολίες
που βλέπει τα ιδανικά μες στων μουσείων τις βιτρίνες

Στα χρόνια μου τα είκοσι επτά, το είδα πως δε ζούμε
μονάχα επιτακτικά το σώμα συντηρούμε
Στα χρόνια μας τα λιγοστά είναι η ζωή μια στάλα
σβήνω τ’ αδιάβατα μεμιάς στα άλλα ρίχνω σκάλα

Γείτονα εκεί που ζεις δεν έτυχε να σε γνωρίσω
μη με παρεξηγείς αλλιώς δεν έχω μάθει
Μένω πιστά στο κτίριο επτά στον όροφο εννέα
διαμέρισμα δεκαεννιά στην τρίτη την παγίδα

Μου ’παν νανούρισμα γλυκό στον κόσμο όταν βγήκα
Να ’χεις καλή ζωή παιδί γλυκό εσύ παιδί μου
Μαμά φοβάμαι τη ζωή κλάψε να τη γνωρίσεις
και μες στην πόλη τη γυμνή ντύσου να μη λυγίσεις