Γέλια λευκά ‘π’ την καρδιά μου που δείχνουν απατηλά,
δάκρυα μαύρα που ξέρουν κι από μένα πιο πολλά.
Ό,τι τραβούμε, το προκαλούμε!
Μόνη στην πίστα· κι άλλη μιά νύχτα
μες στην ψυχή μου και στο κορμί μου.
Και μ’ άδεια χέρια πάντα το αύριο.
Τα ένστικτά μου τα μέμφομαι για να ταπεινωθούν
και τις αγάπες μου τις παρατάω πριν μαραθούν.
Σα μιά αράχνη, θύμα που ψάχνει
βγάζω πλοκάμια με τα μακάμια,
γίνομαι ψεύτρα καρδιοπλανεύτρα.
Ποιά εκδοχή από μένα να ντύνομαι;
Μέχρι πού, λοιπόν, φθάνει η ευθύνη μου;
Μ’ εξομολογεί μόνο η οδύνη μου.
Και πού να βρεθούν όνειρα γαλήνια,
μιά κι η μοναξιά με κρατάει ξύπνια…