Τρίζουν τα τζάμια και σκίζονται οι κουρτίνες
και κόβονται τα αστεία, όταν έρχονται οι τέκτονες.
Λεβητοστάσια και κλίβανοι ανάβουν
(σ’ αυτούς τους κόλπους δεν εντάσσονται μικρόβια),
να εναποθέσουν τα μπουφάν και τα παλτά τους
-μα αυτή που λάμπει είναι η μορφή της καθαρίστριας,
σ’ αυτήν θα κλείσουνε το μάτι από ψηλά
ο Εωσφόρος, ο Χριστός κι ο Καποδίστριας-,
για να περάσουν στα ενδότερα της Γνώσης,
όπου υποβόσκει το γελοίο και το μυστήριο
(θα πιουν ακόμα ένα μικρό απεριτίφ
και θα τα πουν, μέχρι να έρθουν οι ποδιές από το καθαριστήριο).

Τρέμουν τα φώτα και πέφτουν οι σοβάδες
και παγώνουν τα χαμόγελα, όταν έρχονται οι τέκτονες.
Αμφιβολία δεν υπάρχει στον αέρα
(σ’ αυτούς τους κόλπους δεν εντάσσονται οι σε σύγχυση)·
διαβήτης, γνώμονας, κρανίο και οστά,
Α + Β = Γ - Δ.
Ο Πλάτων παίρνει τον Φεραίο αγκαλιά,
μα δεν αντέχει άλλο βάρος η καρέκλα...
Στην κορυφή της Πυραμίδας μοναξιά
και ιεραρχία ως την παγκόσμια βλακεία.
Κι αν πάνθ’ ορά ο Παντεπόπτης Οφθαλμός,
είναι οι λεπτομέρειες σκοτεινές και δίνουν αίγλη στην ιεροτελεστία.