Σαν ρούχο σ’ έχω πάνω μου που το φορώ για χρόνια
μ’ αυτή την αφοσίωση που δείχνουνε τα πιόνια.
Λευκή βασίλισσα εσύ σε σκάκι σκονισμένο
για νίκη μόνο πολεμάς με βασιλιά θλιμμένο.

Μα εγώ γελώ στο γέλιο σου και όπου πηγαίνεις πάω
ότι αγγίζεις γίνομαι αφή και τ’ ακουμπάω.
Τα χέρια σου αισθάνομαι κρύα και στα ζεσταίνω
φως γίνομαι στα μάτια σου και δάκρυα ξεπλένω.

Σαν ρούχο σ’ έχω πάνω μου μα εσύ σαν καλοκαίρι
πετάς μακριά ό,τι παλιό και φεύγεις σ’ άλλα μέρη.
Πουλί περιπλανώμενο χωρίς καμιά πατρίδα
σκισμένο χάρτη μου ’δωσες για να μην έχω ελπίδα.

Μα εγώ γελώ στο γέλιο σου και όπου πηγαίνεις πάω
ότι αγγίζεις γίνομαι αφή και τ’ ακουμπάω.
Τα χέρια σου αισθάνομαι κρύα και στα ζεσταίνω
φως γίνομαι στα μάτια σου και δάκρυα ξεπλένω.

Σαν ρούχο σ’ έχω πάνω μου που το φυσάει αέρας
κι όταν το γδύνομαι δειλά στο τέλος κάθε μέρας.
Μ’ ευλάβεια το ακουμπώ σαν κρυσταλλάκι φως μου
είσαι το πιο πολύτιμο αγκάλιασμα του κόσμου.