Και παλεύω από κάπου να πιαστώ
και να μάθω μακριά σου πια να ζω.
Σε μια κούτα στο τραπέζι, σε συρτάρια μας παλιά
κουρασμένα τα όνειρα μου και βαριά.

Σου φωνάζω έλα πίσω δεν μπορώ
να μου λείπεις, να σε ψάχνω να πονώ.
Πρέπει να 'ρθεις δεν αντέχω σου το λέω θα πνίγω
μες στα κύματα που μ’ άφησες να ζω.

Δεν μπορώ τόσους μήνες σ' όλα χώρια,
δεν μπορώ, πέφτω, σκίζω τα σεντόνια.
Ένα μόνο μήνυμα σου, σου ζητώ από καιρό,
μήπως βρω τη δύναμη μου και σου πω, πως μπορώ.

Πάλι ξύπνησα και θέλω να σε δω
μου 'χει λείψει η αγκαλιά σου κι όλο αυτό.
Το χαμόγελο, το γέλιο και το ψέμα σου αυτό
που χρωμάτιζε τον γκρίζο μου ουρανό.

Μα το ξέρω κάποια μέρα θα σε δω
θα παλεύω, θα κρατιέμαι μη στο πω,
πως οι μέρες που δεν μου ’πες ούτε ένα σ' αγαπώ
ήταν χρόνια πεταμένα στο κενό.

Δεν μπορώ τόσους μήνες σ' όλα χώρια,
δεν μπορώ, πέφτω, σκίζω τα σεντόνια.
Ένα μόνο μήνυμα σου, σου ζητώ από καιρό,
μήπως βρω τη δύναμη μου και σου πω, πως μπορώ.