Έχει καιρό να βρέξει. Το χώμα στέγνωσε.
Τα φύλλα εκλιπαρούν την κίτρινη φωταύγεια.
Και ο άνεμος θερμός μας ψιθυρίζει
Ειδήσεις από μακρινά ναυάγια.
Μα ποιος ακόμα τα νομίζει μακρινά;
Γι’ αυτό σε θέλω τώρα. Αυτήν την κρίσιμη
Στιγμή ακριβώς, χωρίς αναβολή. Τώρα.
Κρυφή κι αμίλητη να κυριεύσεις τη ζωή μου.
Όπως ιέρεια του φθινοπώρου
Που βάζει τάξη στο ρίγος και την έξαρση της γης.
Πέσε – κρυφή – σαν ξαφνική βροχή στην ξηρασία μου
Επιθυμημένη βαθιά και αξόδευτη από αιώνες.
Ιέρεια σεπτή με όλους τους ανέμους
Ν’ αναστατώνουν τα μακριά μαλλιά σου.
Και με την όψιμη ευωδιά των λουλουδιών
Στα ιαματικά σου δάκρυα να αντιλάμπεις.
Αμίαντη όπως πάντα να προσέρχεσαι
Εντός μου.