Θα ‘ρθω μια μέρα,

της νιότης φυσεκλίκια ζωσμένος,

της ουτοπίας το αμπέχονο στον ώμο

κι αρβύλες θα φορώ, με πέταλα αργυρά καλιγωμένος,

κι αντάρτης αυθάδης

πίσω θα τα γυρέψω όλα

αλίμονό σας.

Θα΄ρθω μια μέρα,

του Καραίσκου χούγια φορώντας,

όχι σε αγύρτες τραπεζίτες αναιδείς,

εξωνημένους του διευθυντηρίου,,

αυτούς αρχαία ύβρις αναμένει,

στον άλλο μου εαυτό θα καταφτάσω και στη μνήμη.

Θα΄ρθω μια νύχτα, θα το δείτε,

ρετάλια να μαζέψω

τα παλιά μου κομμάτια

κι ό,τι μπορώ θα ξαναυφάνω

σώματα και ψυχές σπαταλημένες.

Θα ΄ρθω πριν έρθουν κι ό,τι σώσω,

έτσι και αλλιώς η σωτηρία πλάνη,

κι αφού την ώρα την καλή δε δύναμαι να βαλσαμώσω

και σαν κουνάβι σε μουσείο να ποζάρει,

όπως στη Σάμο το καπλάνι,

γιατί φοβάμαι οι καλές οι ώρες

το ύψος της μοιραίας πτώσης μεγαλώνουν.

Πιλότος κάποτε ήθελα να γίνω

μην ξέροντας, ο αφελής,

τι πάει να πει υψοφοβία.”