Χελιδόνια βυθίζονταν στον τελικό τους ουρανό με τις ψείρες του ήλιου ακόμη στα φτερά.
Η σέπια του καιρού βαθιά τα είχε αναστατώσει.
Βαστώντας μόνο μια τρίχα έμπιστης σιωπής, εγώ, σε λεμονί δαντέλες,
προνύμφη στα σφυρά της απουσίας μπερδεμένη.
Είχε φυσήξει χρόνος δίχως ίριδα, είχανε σπάσει πια οι ραφές των λουλουδιών,
λύκοι φυλάγαν τις μακριές γραμμές των οριζόντων
κι ένα μαύρο φτερό πάνω στο χιόνι ζυγίζει τόνους αποστάσεων.

Επειδή χειμωνιάζουν τα χέρια
και κόπτονται τα συντελεσμένα να φθαρούν
καμιά φορά συμβαίνει
από αίμα και δικαίωμα
ο υπερσυντέλικος να μου θυμίζει τον Υπερσιβηρικό.