Μα φυσικά σας έχασα εσάς τα λουλούδια
του δάσους.
Πυκνωτού Χάρου εισέρευσαν στα μακρινά
μου χέρια
δάση άλωσαν τα νύχια.

Μέρες βγήκαν να θάψουν τις εποχές
μας
και Εσύ μας συνάντησες στην απρόσμενη
πὀρτα σου
βράδυ, ηλιοβασίλεμα σας είχα δει
ατένιζα τη χρυσαφένια σου χωρίστρα,
ανάμεσα στα ετεροθαλή σου πόδια
ανέπνευσα από το φάρο της θάλασσας,
έγειρα πεζή στο διάβα σου,
ανέσυρα τα στήθη μου,
τα μυτερά σου λόγια αναίρεσα.
Μου φάνηκε ότι θα πηγαίναμε στο
ξωκλήσι.
Αυτή ήσουν, περίμενα την παράδοση
των νιάτων σου, της ανάστασης τον
εσπερινό
θαμπά τα μάτια σου απέμειναν
ξοπίσω κοιτούσες.
Το θάυμα το ενιωθα.
Άργησε το φως σου πάλι.
Σιωπηρή η νύχτα μας.

Κλείσανε τα χελιδόνια την κραυγή τους.
(θα έρθεις το άλλο καλοκαίρι)