Ανεβαίνουν κάποτε όλα την κοφτερή στιγμή του φωτός
Σποράδες βράχων γυμνών στη γαλάζια διάρκεια
Αλατισμένα νησιά κόκκινα ίσαλα
Σπαμπανεβάσματα πουλιών μέσα στη χίμαιρα
Μέσα στην ορθωμένη στιγμή του φωτοβόλου κενού
Τα χέρια σου ακούμπησαν για μια στιγμή
Για μια μόνο στιγμή το διαβατικό κύκλωμα
Το κοκάλιασμα της μέρας
Και το κοκάλιασμα της ορμής της μέρας
Κάτω από τους τυφλωμένους αστερισμούς
Σκισμένα στόματα σχεδιασμένα στο σκούρο γρανίτη
Τον αμνημόνευτο χρόνο του χρόνου

Εδώ ανάμεσα μακρύτερα και κοντά μας
Νήσός τις εστίν επί κυμάτων θαλάσσης
Νήσός τις εστίν επί κυμάτων
Νήσός τις εστί
Και τα χέρια σου στο νησί πάνω του γύρω του
Ακόμα πιο βαθιά μέσα σε ερείπια σεισμών
Όπως το ποίημα πιάνοντάς το να σε ξεφεύγει
Ή το ψάρι σ’ ένα πέρασμα του νερού
Κι η λέξη ακόμα σ' ένα πέρασμα σιωπής
Προσπαθώντας να σηκώσεις όχι μόνο τη λέξη
Όχι τη λέξη δέντρο αλλά το ίδιο το δέντρο
Όχι τη λέξη αγάπη μα την αγάπη

Απομεινάρι τραυματισμένο φτωχό θρύψαλο
Ανθρωπότητας μερμηγκιών
Φαγωμένες κατατομές γυναικών που ναυάγησαν
Απ’ τα πρώτα τους χρόνο σ’ αφόρητη θλίψη
Για μια ξένη υπόθεση ή έστω δικιά τους
Για το τίποτα έστω στο έμπα της μέρας
Στο έμπα της νύχτας στο έμπα του κόσμου
Μες απ’ τη λεωφόρο των Πελασγών
Κακοτράχαλη σε στεριά και σε θάλασσα
Ταξιδεύοντας από βορινά σημάδια

Άστρα και ζώα πανάρχαια
Και πολύχρωμα πλοία σ’ Αιγαία λιμάνια
Ξαναζείς τη στιγμή στον πολλαπλασιασμό του κενού
Μέσα σ’ αυτό το φως τ’ απόκρημνο που σε τυλίγει
Δίχως μετά και πριν στεγνή στιγμή
Μέσα στους κόλπους του άχρονου
Τέλος κι αρχή σου