Με το έργο του «Νεφέλες» βάζει θέμα ο ποιητής
την κουλτούρα, την θολούρα και την έλλειψη αρετής.
Η κουλτούρα κι η θολούρα άμα γίνουνε δεσμός,
βάλε μαύρα, βάλε σκούρα, κρίση ο πολιτισμός

Βάζει τον σοφό Σωκράτη να’ χει ανοίξει μια σχολή,
που διδάσκει οφθαλμαπάτη για να πιάνεις την καλή.
Άλλο η φιλοσοφία κι άλλο η τσέπη να πονά,
χρέος έχει η κωμωδία να τα δίνει όλα στεγνά.

Αχ, παναγιά μου, μάνα μου γλυκιά, μια ξενιτιά
Αχ, στην καρδιά μου σύννεφα βαριά.

Τρέμει μπάρμπας και σκαμπάζει τον πετάν οι μαθητές,
μπαίνει ο γιος και κουμπαριάζει με τους εκσυγχρονιστές.

Άλλο η φιλοσοφία κι άλλο εκσυγχρονισμός
κράτος, βία και νοθεία ήρθαν κι έγιναν θεσμός.
Μαύρη σκοτεινιά στην Πνύκα έκλαιγε το αρμόνιο,
συγγενής θεός η πίκρα και το μαύρο τ’ όνειρο.

Αχ, παναγιά μου, μάνα μου γλυκιά, μια ξενιτιά
Αχ, στην καρδιά μου σύννεφα βαριά.

Εξόριστος να λιώνεις στην πόλη που σε γέννησε.
Σωκράτης, Χριστός, Κολοκοτρώνης, Μακρυγιάννης, λαός, Αριστοφάνης.
Ποιος; Ποιος τα σκυλιά, ποιος Έλληνας τα έλυσε;
Μεγάλε, Δημοκρατία ανάπηρη σου τάζουν!
Κύπρος χρυσή, Κύπρος νησί, Κύπρος μισή Ελλάδα.
Δυόμισι χιλιάδες χρόνια, τα πρώτα μυαλά στον Καιάδα.
Σχολεία! Κάποτε καίγαν τα βιβλία, τώρα καίνε τα μυαλά, πάτε καλά;

Μες στον Άδη οι Νεφέλες σπρώξαν τον φιλόσοφο,
άιντε Μίμη τώρα σώσ’ τον τον άνοστο τον Θεό.
Άνθος και νερό στην πόρτα να φυλάει τη διάβαση
κι αν γουστάρεις χειροκρότα τούτη την παράβαση.

Αχ, παναγιά μου, μάνα μου γλυκιά, μια ξενιτιά
Αχ, στην καρδιά μου σύννεφα βαριά.