Τα μεσάνυχτα το σπίτι μιλά.
ανοίγει τις φλέβες του, χύνει κρυφή μουσική.
λικνίζεται. πόσα πέρασε κι είδε θυμάται. οι λέξεις
που πέσαν, μετέωρες στροβιλίζονται, κι οι ήχοι
καρφωμένοι στις γωνιές των επίπλων.
θυμοί, στεναγμοί και φωνές,
και πίσω απ' τη σιωπή τροπαιούχος ο θάνατος.
τα μεσάνυχτα το σπίτι μιλά. τυχερός
όποιος μπόρεσε να αρπάξει το νήμα
που αιωρείται, του μαθαίνει πολλά - πιο πολλά
απ' τα βιβλία κι απ' τα λόγια, κι από τη μουσική,
κι απ' τον πόλεμο, η σιωπή του σπιτιού τα μεσάνυχτα
παρουσιά ζωής που ελλοχεύει
πιο πίσω ακόμη απ' τον θάνατο.