Σ' αποζητώ.

Τα χέρια μου δεν βρίσκουν πια
τι ν' αγκαλιάσουν

μόνο τα μαξιλάρια
κι ένα σου μπλέ πουκάμισο
που ξέχασες φεύγοντας.

Κάθε πρωί πίνω καφέ απ' το φλιτζάνι σου
διαβάζοντας χίλιες φορές παλιές ειδήσεις

από την τελευταία σου εφημερίδα
που σκονίζεται
αφημένη στο τραπέζι.

Βυθίζω το πρόσωπό μου
στην κίτρινη πετσέτα του μπάνιου

που αναδύει ακόμα αναλλοίωτα εσένα.

Χαϊδεύω ανάρια ό,τι άγγιξαν τα δάχτυλά σου
σέρνοντας βήματα αναίτια.

Χωρίς σκοπό ...

Δεν ζω χωρίς εσένα.
Όλοι οι δρόμοι
είσαι εσύ.

Και σου φωνάζουν οι μέρες
τα κυριακάτικα πρωινά

οι γιορτές και τα πένθη μου
οι νύχτες

ναι, πιο πολύ οι νύχτες
που σφραγίστηκαν

από, μέχρι θανάτου, έρωτα.