Ξέχασες πάλι το τετράγωνο της λογικής. Σε παρέσυρε η στάχτη
της αλφαβήτου. Σπίθες οδοντωτές σε κάθε γράμμα. Τρένο
που κινείται στη ραχοκοκαλιά σου. Κάνει στάση στα μισά της
αφής. Στον έκτο σπόνδυλο περίπου. Εκεί μένεις. Και ανάβεις με
καύτρα υψηλούς σου πόθους. Κολλημένους στο δέρμα. Σαν ξεραμένες
νερομπογιές. Τώρα βρήκες μια σπίθα στη στάχτη εκείνη.
Στη συνέχεια γεμίζεις με ανοίκειες προσφορές, φυλαγμένες στο
πρώτο συρτάρι του ορίζοντα. Συνεχίζεις. Και ξεδιψάς με χείμαρρο
ηλεκτρονίων που αραδιάζονται στο άτακτο κορμί σον.
Αμφίβιο κάλεσμα. Σπαρταρά ανάμεσα σε γη κι ουρανό.
Μέσα σου κουρδισμένα κλειδοκύμβαλα, κτίσματα σε κύματα,
άκρες χιτωνίων που σέρνουν θερμή φυλλοξέρα, πλατανόφυλλα
κολλημένα στον υγρό σου καθρέφτη. Πώς να βοηθήσω μην εκραγεί
η γοργή βραδυπορία σου; Μετράς τη γωνία του σφυγμού σον
με την ανώτερη στάθμη του νερού. Τα υγρά ματοτσίνορα με τις
φτερούγες των γλάρων. Έκβαση ατελής. Αυτό το σώμα σου…
Εγγυάται τόπους και τοπία αμφίδρομης κίνησης. Η πιο φωτεινή
του μέρα: Εκείνη που ξεγέλασε τις προσδοκίες των άλλων. Ο πιο
αδίστακτος προορισμός: χώρος γεωμετρικός. Πλευρικά παλλόμενος.
Όπως το ρο της πληγής. Δεν έχει ρο; Μα πώς -αλήθεια-
βλασταίνει;