Το βλέμμα της αγάπη σου, λυπητερό τραγούδι
κι ερημωμένα σώματα σ' αρχέγονες σπηλιές.
Είναι του κόσμου βάσανο και κείτεται λουλούδι
σ' αγαπημένα πρόσωπα που ζουν άλλες ζωές.

Για αυτό μιλώ για σένανε, για την βαθιά απουσία
φαντάσου νύχτα αφέγγαρη, ήλιος μην ξαναβγεί.
Με δίχως κύμα θάλασσα, λόγια χωρίς ουσία
και μια σκιά απένταρη να λιώνει στην βροχή.

Το χλωμό φως δυνάμωσε κάντο ένα με σένα
σπρώξε με με το βλέμμα σου να φτάσω στον πυθμένα.
Ν’ αγγίξω τα απάτητα, να δω αλήθεια εμένα
είναι ο κόσμος μακριός, τα όνειρα σκοτωμένα.
Αυτά τα μάτια έχουνε το γνώριμο της λύπης
το κρίμα της απώλειας το άγνωστο της λήθης.
Κι όμως ελπίδα αναζητώ όταν σε ακουμπώ
το σμίξιμο μας τραγουδώ για να απελευθερωθώ.

Την στάχτη απ' τα μάτια μου δεν φύσηξε ο χρόνος
και μες στην λάσπη φύτρωσε παντοτινή ευχή.
Αυτός που ψάχνει θαύματα, να τα γυρεύει μόνος
στο βλέμμα της αγάπης σου, κανείς μη σταυρωθεί.