… Κι έμεινα μόνος στο Κενό, κάτω απ’ τον μπλάβο ουρανό,
με μάτια ογρά απ’ το δάκρυ,
ενώ τριγύρω μου οι Σιμουν από μιαν έρημο εξορμούν
κι ενώ ένα φως αναζητώ στα φευγαλέα τα μάκρη.

Πόθος κοινός. Τόσο μικρός. Μα κατρακύλησε ο καιρός
– πόσος καιρός εχάθη! –
δίχως μια λάμψη να φανεί, μήτε ν ανθίσει μια φωνή
σα ρόδον ανοιξιάτικο στης προσδοκίας τα βάθη.

Χρόνια γελοίας υπομονής, άπειροι χρόνοι προσμονής,
σε μια στιγμή κλεισμένοι.
Τ’ ανθρώπου χρόνιος παιδεμός. Αργός μα βέβαιος συντριμμός.
Ύπουλο πλήγμα στη ψυχή, που οργά φυλακισμένη.

Δράμα βουβό. Πληγή ανοιχτή. Ζητά η καρδιά να ξανοιχτεί
με τα φτερά του Αλήτη,
που ζει στου βάθους τη γωνιά, μα σκλαβωμένος αγωνιά,
σφυρίζοντας τη μυστική μπαλάντα του Ερημίτη.