Φύγαμε από το Ντουμπάι για Γαλλία
δυο λάμδα θέλει τώρα η Γαλλία ή ένα;

Από σωστογραφία άστα,
αμέ τις ψιλές και τις δασείες
δεν τις αποχωρίζομαι με τίποτα.
Μια νύχτα τις είδα στον ύπνο μου,
σαν γυφτάκια ξυπόλητα με λαδωμένα μαλλιά και τρόμαξα,
και μια υπογεγραμμένη, από τότε τη μνημονεύω κι αυτή.

Όσο για τις περισπωμένες
άμα ταιριάζει κάνω το χρέος μου.
Στο σαλόνι μας έχουμε τρεις μύγες.
Τη Μυρτώ, τη Ζανέτ και τον Κορνήλιο,
τρώνε ζάχαρη και γάλα.

Καμιά φορά τις συναντάω στο διάδρομο
και κάνω πως δεν τις βλέπω…
Τώρα θα ήθελα να είμαι στην Ομόνοια,
να `χει πολλή ζέστη, πολύ καυσαέριο,
πολύ κόσμο στη στάση και το λεωφορείο να μη φαίνεται.
Κι όταν κάποτε θα έφτανα στους Αμπελοκήπους
θα αγόραζα ψάρια, χόρτα και σιταρένιο ψωμί κι άγιος ο θεός.

Ήθελα να `ξερα δεν είστε ευτυχισμένοι;
Πήρα ένα γράμμα από τη μάνα μου
και όλο τα ίδια μου γράφει,
το διάβασα πολλές φορές κι ένας νέος ναύτης με πλησίασε
«Καπετάν Μανώλη από τη μάνα σου είναι το γράμμα;»
«Ναι από τη μάνα μου»

«Δώσε μου να το διαβάσω»