Μοίρα μου είναι ο Μερκαντέρ, τα τραίνα που διασχίζουν
σφυρίζοντας τις χιονισμένες στέπες

Το Μεξικό μου θυμίζει όλο και περισσότερο τη Ρωσία:
όλους μας σκεπάζει μια ψιλή βροχή, δίπλα μου φτωχοί
άνθρωποι σκάβουν με τα νύχια τους το σκληρό χώμα, τρέ-
φονται με ρίζες και πέτρες αλλά τα χρόνια έλιωσαν σιγά-
σιγά μέσα μου τους αιώνιους πάγους· τώρα δεν είμαι παρά
ένας γέροντας εξόριστος που κυριεύεται τις νύχτες από ορά-
ματα· κουνέλια και κότες, αγαθά ζώα με παρηγορούν και
τρέφονατι από το χέρι μου, πώς αλλιώς θα μπορούσε να
ζήσει ένας Ρώσος στο Κογιοακάν;

Τίποτα δεν μπορεί πια να με ξεγελάσει, ούτε καν η γαλή-
νη ετούτης της στιγμής, σήμερα ή αύριο το πολύ, θα έρθει
η νύχτα και θα μας σκεπάσει για πάντα, ω Νατάσα!

Το ξημέρωμα με βρίσκει όπως πάντα στη θέση μου, ανοί-
γω όλες τις πόρτες των κλουβιών περιμένοντας ότι θα επι-
στρέψουν κάποτε τα ωραία λευκά κουνέλια, θα έρθει μια
μέρα που κανείς πια δε θα μας θυμάται.
Εμάς που ζήσαμε σε τόσο ταραγμένους καιρούς.