Ο τρόμος γίνετε μικρός άμα τον καταλάβεις
κι αντί να πονάς μπορείς να μιλάς το φόβο να προλάβεις.
Πάει καιρός, που είμαι σιωπηλός
φοβισμένος μες στα φύκια ψάχνω μια φωνή.

Ζούσα αλλού (σε μαγικά νερά)
μα ήρθε αυτός (ο άσχημος θυμός)
κι έτσι τώρα, δίχως φίλους
ψάχνω να κρυφτώ.

Μα έχω ασπίδα, στην καρδιά σαν φυλαχτό,
που όταν φοβάμαι μπαίνει κόντρα στον καιρό.
Και είναι μια ελπίδα, φυλαγμένη στο μυαλό
σαν ηλιαχτίδα, δίνει φως μες στο βυθό.

Ακούστε με όντα κατώτερης τάξης
με δίχως προσόντα με δίχως προτάσεις
σας μιλάει ο ένας, ο μοναδικός σας,
ο πιο γερός νταής, ο νέος αρχηγός σας.
Σας μιλάω εγώ και σας ξορκίζω
κάτω από το σκήπτρο τις ζωές θα ορίζω,
θα είμαι ο εφιάλτης και το όνειρο σας,
θα είμαι στο βυθό ο νέος αρχηγός σας.

Πόσο ντροπή, άλλο ν’ ανεχτείς
λόγια μίσους, μην ακούσεις, πια μη φοβηθείς

Μα έχω ασπίδα, στην καρδιά σαν φυλαχτό,
που όταν φοβάμαι μπαίνει κόντρα στον καιρό.
Και είναι μια ελπίδα, φυλαγμένη στο μυαλό
σαν ηλιαχτίδα, δίνει φως μες στο βυθό.