Μια αχτίδα γλίστρησε στο φως μεθυσμένη
Ξυπνάει μες στο Όνειρο και είναι χαμένη
Ο κόσμος έρχεται και φεύγει νωρίς
Η ευχή σου δάκρυσε και κλείνει τα μάτια
Μια γιορτή και ιστορίες κομμάτια
Κι ένας άγγελος στο τέλος της γραμμής

Γυρνώ μες τον ματιών σου το κενό
Και ζω ότι δε μπόρεσα να δω

Μέσα στη θύμησή μου ζεις κι ανασαίνεις
Όταν στη θέα της σκιά σου σωπαίνεις
Σε αιώνες που διαβήκανε χωρείς
Χωρείς να πούνε στην ουσία μια λέξη
Χωρείς να σύρουν το χορό να χορέψει
Ο θεός μιας ξεχασμένης παρακμής

Γυρνώ μες τον ματιών σου το κενό
Και ζω ότι δε μπόρεσα να δω

Κι άμα νομίζεις πως σου πάει η αλήθεια
Γύρω σου απλώνει η ανάγκη τα δίχτυα
Όταν θέλω και αντέχω και μπορώ
Κι αν πάλι σε έβαλε η ζωή σου στη μέση
Μα… ότι πετάει, έχει φόβο να πέσει
Φεύγω τώρα, θέλω δρόμο κι ουρανό

Γερνώ μες τον ματιών σου το κενό
Και ζω ότι δε μπόρεσα να δω