Με κλειστή την κουρτίνα, μπορεί κάποιος να την σκεφτεί να ξεσκονίζει
τις λέξεις, προσπαθώντας να διαβάσει κάποιες καρφωμένες προτάσεις.
Δεν της αρέσει η μυθολογία, αλλά της αρέσει ο τρόπος που κρατά εκείνο
το αναμμένο χαρτί, το πρόσωπο της έχει κάτι το καλό, τα μάτια της είναι υπέροχα.

Μία γέφυρα μεταξύ του τώρα και του τότε. Ξέρει ότι κάπου αλλού στον κόσμο
ακίνητες σκέψεις κινητοποιούν τρομερούς στρατούς. Αλλά δεν είναι ο Δαβίδ.
Ένα θλιμμένο πρόσωπο, πίσω από τις αμπάρες των φύλλων και του χρόνου
τα μαλλιά της μοιάζουν ακόμη να ανεμίζουν. Με σκέψεις που δεν μπορούν

να τρυπήσουν το γυαλί και με τις νευρώσεις μίας άλλης Αμερικής. Ξυπόλητη,
αντέχοντας όλο αυτό τον καπνό, το καλύτερο μέρος πάντα ήταν στο κέντρο
του αμφιθεάτρου.