Είμαι η γη ολόκληρη
ο αέρας του τόπου,
τα ζωντανά με καταπίνουν φρέσκο
φρέσκος πέφτω βροχή,
πάνω στις στέγες των ανθρώπων,
των ανθρώπων που όλοι χρωστούν.

Είμαι το καλοκαίρι όλο,
η ζέστη που πέφτω απ’ τα μπαλκόνια,
τα δέντρα που διψώ και κάθε βλαστάρι
στους αγρούς κυματίζω σιτάρι,
είμαι ο δρόμος, η τύχη των ανθρώπων
των ανθρώπων που γνέφουν αντίο.

Είμαι οι θάλασσες οι όλες
τα νερά του χειμώνα,
όλα τα βουνά και τα χιόνια που ‘χω κρεμάσει είμαι
οι αστραπές και τ’ αστέρια που φέγγω τη νύχτα
είμαι η άνοιξη που σε περιμένει,
φθινόπωρο
να τα διαλύσεις όλα.