Είδα σε και σ’ αγάπησα με τα καθημερινά σου
Και δεν ερώτηξα ποτέ ποια ’ναι τα σκολιανά σου.

Επέρασε ο καλός καιρός κι ήρθαν τα πάνω κάτω
Κι ότι δεν επερίμενα να πάθω, έπαθά το.

Να σπαταλώ τη νιότη μου στον εγλετζέ μ’ αρέσει,
Έτσι κι αλλιώς προσωρινά έχω στον κόσμο θέση.

Δωσ’ μου μια τρίχα κοπελιά που τα μαλλιά σου μόνο,
Να τήνε κάμω φυλαχτό να παγουδιώ τον πόνο.

Ε! χρόνε που τη γέννησες τη βιόλα και μυρίζει,
Μην τη μαραίνεις, άσ’ τηνε τον κόσμο να στολίσει.

Ο άνθρωπος ο μερακλής πολλές αγάπες χτίζει,
Αν του χαλάσουνε τη μια, άλλη καινούρια αρχίζει.