Με κοίταζες μέσα από τον καθρέφτη γυμνό˙

δεν είχε σημασία πια να είναι διαφορετικά τα πράγματα

αφού με σκέπαζες φτύνοντας πάνω μου

τα δέντρα που μιλούσαν τις σιωπές



γλώσσα ξένη οι μνήμες ξύλου πια

κανείς δεν είχε αμφιβολία τουλάχιστον για αυτό

όσο συνέχιζες να κοιτάζεις σχεδόν αδειανή

όπως οι σκιές που λέκιαζαν τα ξεραμένα όνειρα

του Φρανκ Ο’ Χάρα. Τι συμβαίνει λοιπόν αν



εκείνη τι στιγμή σαν ανάσα; Περίπου φως να σου θυμίζει

το ατελές του ποιήματος θαμμένο μέσα στη τσάντα σου

καθώς εσύ ενδυόσουν το σκοτάδι της γνώσης ενώ

Κινέζοι μεθυσμένοι δεν γνώριζαν εκείνο το παιδί που



δε χώραγε ποτέ στις αναμνηστικές φωτογραφίες

σαν ένα σημείο ξεχασμένο με κοντά μαλλιά

και όμως θα επέστρεφαν πάντα να το δουν

για μια τελευταία φορά μπροστά στον αδειανό καθρέφτη

αφήνοντας πια στο τέλος ανολοκλήρωτο τον πόθο