Οι μέρες μου μαζεύουν επικίνδυνα
δε θα προλάβω να τελειώσω το σχολείο.
Με σφίγγουν οι απόλυτες τιμές
οι παρενθέσεις, οι αγκύλες, οι ορίζουσες
με σκιάζουν εξισώσεις και συστήματα
κι αυτές οι άναρθρες κραυγές των νικητών
που αντηχούν απ’ τα βιβλία Ιστορίας.
Οι κηδεμόνες μου το πήρανε κατάκαρδα
σκοπεύουν να με ρίξουνε ξανά
στην πέμπτη του δημοτικού
να χτίσω -λέει-νέες βάσεις για το μέλλον.
Φοβάμαι πως αδίκως αγωνίζονται.
Μπερδεύω τους ακέραιους με τους δεκαδικούς
σιχαίνομαι την τέλεια διαίρεση
την έκθεση για την αποταμίευση
κι ύστερα, όλο και γυρίζω το κεφάλι
στο άδειο πρόσωπο του χθες
για ένα βλέμμα.
Ούτε στην πρώτη δεν πιστεύω να στεριώσω.
Μιλάω τα φωνήεντα φαρσί
στα σύμφωνα κομπιάζω κάπου-κάπου.
Σαν να με βλέπω σε ταινία προσεχώς.
Εμβόλια, τραμπάλιες, λούνα παρκ
ποδήλατο με βοηθητικές
βαφτίσια, κουδουνίστρες, μαιευτήριο.
Ακούω κιόλας τη φωνή της νοσοκόμας.
- Αγόρι είναι.