Δε θ’ απλώσω ξανά τις μπουγάδες μου στον κήπο σας κύριε.
(Δε σας μυρίζει ήλιο που δεν έχει αύριο;
(ζωή που δεν έχει προορισμό;)
Αφήστε που ερχόταν ολοένα ένα κόκκινο πουλί
Κι έκλαιγε από πάνω τους
Καταλαβαίνετε, έπρεπε να στέκομαι
Και να το αποδιώχνω με ηχηρά ξου-ξου γιατί τα δάκρυά του έβαφαν.
Κι απ’ το μεγάλο δέντρο του κήπου, έριχναν σκιά τα κλαδιά
Μια ανθρώπινη σκιά, κινούνταν, φορούσε τα ρούχα
Τυλιγόταν μ’ αυτά, μου έμοιαζε, πόσο μου έμοιαζε!
Μ’ εκείνο το λευκό πουκάμισο με τις κομμένες φλέβες
Μ’ εκείνο το σεντόνι ύστερα
−με την ξηλωμένη δαντελίτσα και τα μονογράμματα−
Αυτό που ροκανίζουν τώρα του νεκροτομείου οι ποντικοί.